Dit is het tiende (?) album van deze mij volstrekt onbekende Italiaanse zanger/gitarist/componist Nino Buonocore (Napels, 1958), hij werkte met Chet Baker en nam singles op met Paul McCartney en de Pet Shop Boys, dus wel een grote naam. Nino is behalve vocaal ook te horen op gitaar, zijn begeleiders zijn Antonio Fresa op piano en Fender Rhodes, Antonio De Luise op contrabas, Amadeo Ariano op drums, Flavio Boltro op trompet en Max Ionata op saxofoons. Het concert werd opgenomen in het l‘ Auditorium Parco Della Musica in Rome op 27/2/2020.

Er staan 14 nummers op dit album, uiteraard in het Italiaans en aangezien ik die taal niet beheers en er niet de moeite is genomen om de teksten minimaal in het Engels te vermelden in het cd boekje, blijft het gissen waar de teksten over gaan. Openingsnummer “Anche questo è amore” oftewel dit is ook liefde tekent gelijk de sfeer van het concert, warme zang en een relaxte jazzy begeleiding. Even later is er “L’amore che non vedi” (De liefde die je niet ziet), zoals niet ongebruikelijk bij cantates Italiano gaat het dus hoofdzakelijk over de liefde. Het snelle “Copa della pressone fisica” (geef de fysieke druk de schuld) doet sterk denken aan de muziek van Paolo Conte.

Bij de begeleiders springen vooral de pianist en de trompettist er bovenuit, de saxofonist klinkt nogal mager. “Rosanna” een al wat ouder nummer van Nino (2011) springt er duidelijk uit, een heerlijke liefdesverklaring aan Rosanna, zou opnieuw moeten worden uitgebracht. Een ander hoogtepunt is het indringende “Cosi distratti” (zo afgeleid) waarin Max Ionata wraak neemt op mijn eerdere uitspraak met een gevoelvolle solo op zijn sax. Een lekker walsje is “A chi tutte e a chi niente” aan wie alles en aan wie niets) , een heerlijk huppelend ritme. Nog een paar Italiaanse schijfjes verder en ……… capisco quel bel linguaggio !

Ook niet altijd nodig, in “Eserciti di stile” is er sprake van een fraai stukje jazz zonder tekst. Het afsluitende “Solo un po’di paura” (gewoon een beetje eng) is ijzersterk met een prachtig duet van Flavio en Max (alweer), een geslaagd album en een leuke kennismaking met deze Italiaanse singer- songwriter (hebben we daar nog steeds geen goed Nederlands woord voor?). En het moet gezegd, Italiaans is de mooiste taal om in te zingen.

Jan van Leersum.